Estúpida cría, cando medres
verás a carne escorregar entre os teus dedos vermellos,
notarás as vísceras latexando aos teus pés e entón
aprenderás que o máis baixo é o máis grande,
que os ideais xamais che van a dar a voz.
Non aprendiches.
Seguiches a arrastrarte polas rúas perseguindo pombas.
Demasiado humana e sucia, berras demasiado para trascender,
a materia é o único que tes.
Nono aprendiches? Nono aprendiches xa unha vez?
Non foi cando máis viva estiveches, cando a auga corría a grolos baixo a pel e o teu amor era real? E o teu odio era real? Cando escribiches tantas obras e o peso do mundo se esnaquizou no mesmo asfalto que che esfolou os xeonllos.
Non te atrevas a volver dubidar, non te atrevas a volver a perder o corpo.
Non podes ser xa máis outra cousa nin amar doutro xeito que non sexa
con sangue.
Non te atrevas a perderte, porque entón non te perdiches. Desmembráchelo a él e levaches a súa pel como capa, os seus brazos mecanizados aumentando a túa experiencia.
Non te atrevas a perderte nin entregarte, a única relixión é a da materia e o cosmos. Se vives entregada e te disolves no aire, a quen poderían amar, de todolos xeitos?
Sigue, sigue vivindo con cada célula, sigue a morder os beizos e berrar, nunca frenes nin te conteñas. Non ves que viven correndo ao teu lado? Qué vida che quedará cando o consigas?
Se a forza que che impulsa está aí, no momento no que a alcances, qué quedará de ti? Non estarás morta?
Non necesitas nada, absolutamente nada. A vida está feita para ti, tes toda a forza necesaria.
Estúpida cría, cando medres
aprenderás que só ti podes empañarte. Que ser real da moito medo. Que nada do que criches é certo. Pero só hai unha cuestión realmente importante, e esta é a do suicidio.
Dime crocodilo, se todo este tempo me estiveches desgarrando
para que viva.
No hay comentarios:
Publicar un comentario