A túa vontade.

Se só foses ti.
Se puideses atraparme, enganarme, someterme.
Se cambiasemos as prumas de sitio, as areas do tempo, a vida e a comida de estante.
Poderiamos asfixiarnos baixo as mesmas sabas
e eu podería respirar sempre o teu aire.
Poderiamos pisar solidamente e enganarnos pensando que xamais estamos sós.

Arrinquei de min tódalas miñas veas e coma árbores as esparcín pola cama.
Raspei de dentro tódolos días da miña vida ao teu carón.
Se tan só tiveses estado no lugar equivocado no momento erróneo...
Se tan só tiveses estado cando a miña vida era tan túa
e camiñaba cun devocionario aos teus pés.
Cando apareciches eu rompera xa tódolos altares,
e agora só me odio por  f a c e l o  t a n  b e n .

Perderte sería como arrincar tódolos dentes da boca.
A vida pasaría por min coma os trens.
A chuvia e todo seguiría sendo fermosa e eu podería, entón si, adorarte e facer esculturas cas túas ás.
Téñoche dentro como vitriol, non atopo en min unha soa célula que non reaccione ante a túa visión, tacto e olor.
Ás veces sinto unha urxencia maior que a de respirar, case tan grande como chorar.

Se só foses ti quen estaba alí.
Se me tiveses atrapado, enganado, sometido.
Só che pediría que non me soltases xamais as mans,
que xamais dubidases, nin por un segundo.
Porque se estiveses alí entón eu mesma me encadenaría e tiraría a chave ao río.
A miña alma naceu para ser devota e vagará sempre nos montes, cas mans baleiras de resignación. Sen nada que adorar.

E eu quero adorar a túa pel, o teu pelo, a túa boca que me bebe, o olor que nace no teu peito, o xeito no que falas, no que te moves, no que sintes, no que existes.
Eu só tería que arrincar a cabeza e poñela nunha linda cesta cun popurrí oloroso, destes malva e primaveira, e levarcha á porta mesma da casa como ofrenda.
Eu só tería que ler nos astros e deixar actuar ao meu corpo só, deixalo facer, que me flaquean as forzas de resistirme ao seu pulo e ao líquido sulfúrico que volve incandescentes as miñas entrañas.

Pero poño os meus pés sobre os trazos de xiz que marquei no chan do piso,
adopto as posturas pausadamente,
desenvólvome, esténdome coma o ceo ou o mar cando son a mesma cousa.
Camiño baixo o aire xélido da praia e énchome de tódalas cousas que existen tratando de ignorar esa dor
xorda
baleira.
Tratando de ignorar o feito de que,
mentres desfilo polo mundo e os meus pés
fan brotar ao meu paso a terra,
non podo parar de tremer.




"If it be your will that I speak no more
and my voice be still as it was before
I wouldn't speak no more, shall avoid until
I am spoken for, if it be your will."