Anacronismo. A balea atrapada na cidade da cultura e cómo se adoran as tarántulas pardas.

[Tódalas tarántulas son a mesma
que nun gran teatro anguloso
fai medusas coas mans.]


Esperando empardecer co tempo.
Esperando.
Vexo cómo os de panos mostaza ou
/carmín-índigo-malaquita/
(as cores da revolución)
se pasean con andares de tarántula por entre os vasos de whisky,
furtivos á espera da súa partida de caza.

Os cans mollados que estiveches a agardar
na túa casa da praia
sonlles fieis a eles
e lévanlles as cabezas das pombas brancas para que sobrevivan no alcohol.

Nunca indignos, sempre tocando as nubes e revolcándose na area
os desertos son todos seus
as coroas de papel xa non lles molestan
e finos coma bimbios
os anacronismos chamados Jim póñenlles plumas baixo os pés.

Eles son máis ca pavos reais, son tarántulas,
son fiestras minúsculas de ollos que te miran
lentes de ámbar
e o tinte reseco das tabernas que non existen sen gramola.

Pero ti non desterras as pombas
perpetúas os peixes na túa insolencia,
-insolente eu-
e non poderás volver ás mecedoras
ata que destrúas Ucrania.

Só así serei digna,
elegantísima tarántula,
de levar un pano cos cores da revolución
de volver a beber cervexa.
Ver a balea rebentar a súa cárcere para nadar do revés
e sorrirme de medio lado.


[Come on baby light my fire...(BSO obrigada)]