Entre o centeo.

Silencio nas árbores.
O aire pesado dunha ausencia
como cando na película un ruído branco enche os ouvidos pra xerar tensión.
Como cando na película un ruido branco enche os ouvidos pra ser acolledor.
As árbores móvense e retórcense pra inxectarme as veas de adolescencia.
As palabras, as follas de papel reciclado con números romanos, dúas tabletas de chocolate e cancións entre as mamparas.
Cancións escuras e densas coma auga de noite.
Así sinto todo tanto que é incrible.
Así sinto todo tanto que morro un pouco.
Así sinto todo tanto que me corro e berro e río.
Así non cambiaría por nada este tempo
de dous nenos correndo entre o centeo
ao bordo do precipicio
sen nada que perder.