A resistencia.

Cando chega á porta mesma da túa casa e che golpea
coa furia dun látigo vello coma o tempo
a guerra comeza.

Todo está en ruinas nunha paraxe poirenta e fría coma a lúa.
Os estrategas lanzan misiles e organizan naves nodrizas pra espallarse,
engrandecerse.
Os estrategas saben,
son anciáns sabios con grosas cicatrices nos ollos
por tódalas batallas ganadas.

Dentro de máquinas robóticas levantan grandes troncos e vociferan
tanta lóxica, tanta lóxica mata
mata pola supervivencia.

Un home, quizais un neno,  coa cara suxa, alto, delgado, como nunha novela.
A roupa rota e así e todo, unha forza suicida que levanta a terra
ao seu paso.
Non escoita, non escoita, só berra mentres carga contra ela.

El é a resistencia.