Onde estas, meu vixía no centeo?
Onde estamos todos, antes de morrer?
Non digo xusto antes, senon moitos anos antes
cando aínda estamos no filo do imposible
decidindo se morrer ou non.
Onde estamos? Se eu quero ser artista
e poeta
e chorar
coas emocións.
Onde estamos? Plantando árbores
mergullándonos nas pozas
do esquecemento
amando, como só nós sabemos.
Os poucos que aínda non medraron
e poden ser vixías
no centeo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario