As-tu déjà aimé?

Amaches algunha vez?
Tiveches o medo no corpo
de outro corpo ao teu carón?
E pensaches en donde levan os delirios
e non che importou?
Quizais é todo iso
que comen os mortos
e quizais estou morta de medo
ante un frío devastador
e quizais tamén penso cada día, mentres collo o bus
en que pode ser todo mentira
en que o mundo pode ser
só cousas que se moven e xiran.
E se non teño dentro
un animal vivo?
E se un día todo se esvai? en qué me refuxiarei
cando chova e non haxa
romanticismo ao que acudir
senon unha seca realidade.
E se un engado colectivo
nos fai crer nun truco de mago
que adiviña un as vermello.
E se teño tanto medo que non respiro
e tes que vir a darme aire aos beizos mesmos
e a inocencia dos teus ollos
dame a felicidade na man como
unha mazá madura.
E se non me importa nada
mentres non nos vaiamos de aquí
e poidamos seguir sinxelamente
camiñando cos pés na area
tocando a calor cos dedos.
E que é real entón?
Isto é real entón.