Camus en azul.

Terror e un gusto macabro
azul
azul
azul?
Unha araña
negra e fina e peluda
esvara con tódalas patas á vez na cortiza e esmaga.
Esmaga-se.
Esmagar é bonitiño, coma unha especia
pola mañan
co frío que vai sempre e o vaho e a miña chaqueta verde de semáforo e unha silueta que hai que adiviñar dende arriba de todo porque senon non ten mérito, non ten mérito...
Esperar.
Esperar é condenar.
Como curvas de ollos pechados antes de subir ao castro e seis anos e moita palla lasciva.
E
cans.
E non podo evitar o asco que me da toda esta masa pegañenta e
azul
azul
azul. Só porque ti o digas.
E unha fada verde que chora, porqué tanta analoxía
en botella?
Unha voz delicada e trémula dende a barriga
laranxa
de Karen
dende o lugar
onde me nace o horrible.

E destérroo con moitos conxuros violetas nas meixelas.

E destérroo con este apegañar contínuo, retendo o acibeche líquido
todo
o
que podo
pero sei que non dou.
Sei que marcharás coma un can mollado.

And me? and au au auuuuuuuuuuur!!!!

Do Mim