O infinito

Hai un baleiro que da moito medo.
Un baleiro que evito mirar, que evitamos mirar,
Un silencio.
Unha cousa densa e nocturna, un frío que non reflicte o termómetro
pero que morde igual.
Ás veces penso en ti.
Ás veces penso en ti todos estes anos tan só,
rodeado dese baleiro, tratando de non miralo.
Ás veces penso en ti e rompo e virto no chan mareas enteras
ti non sabías que a pel dos demais estaba tan cerca.
Hai un baleiro e asusta como unha capa negra e pesada que cae sobre nós.
Como o telón ao final dun libro que deixa o sabor no aire e o frío.
É como soltarnos dunha man e quedarnos momentáneamente á deriva, arrastradas polo mar, perdidas.
Ou mais que perdidas, abrumadas,
como se o mar fose ceo e o ceo infinito, e non unha cousa que se corta nos horizontes.
Por isto fuximos e corremos pra adiante e intentamos chegar e miramos fóra fóra moi fóra de nós e buscamos a esquizofrenia de mil voces alleas para non ver
unha
soa
nósa
terrorífica
baleira.
Pero se o miras.
Se de verdade o miras.
O baleiro,
o baleiro que está en nós e nas tostadoras e no silencio dos demais.
Verás que como unha tea che envolve e arroupa,
que como capamusgo serás a fermosa desconocida
que irrumpe na festa para só ser
de si mesma.