Eu espero que ti non teñas as mans frías
polas noites cando o tedio se mete baixo as saibas.
Espero que teñas as mans cheas de agosto e flores secas
como unha cara agardando na varanda,
sen medo.

Está ben ter medo porque as cousas
cambian e rompen, coma a auga
contra as rochas, como ti rompes contra min
cando me miras.

Un día espertas, miraste as mans pequenas e sodes
duas
a que agarra e a que acaricia
a que aplaca e a que desmorona
o meu pensamento con eses ollos entornados.
Como se tivesen sono de estar felices.
Como se puidese miralos sempre que quixese
como o trébol na fiestra.

Eres dúas e eres todo, e eres unha parte xa
como se nos planos desta cidade che incluísen.

Eu espero que non teñas as mans frías.
Que chores suave coma a noite e coma a seda.
Que rías ben e mollado.
Que teñas sempre un lume que apreixar.