Vértigo.

Aparto a mirada porque 

mirarche aos ollos

dame vértigo.

O vértigo é, non sei se sabes,

un glitch do noso cerebro

querendo matarnos.

Danos medo o desexo que sentimos

de achegarnos ao lume

que nos come.

Deliramos porque cantando

non oímos que o medo

é evolutivo.

Por iso cando queremos matarnos 

ao estómago dalle

vértigo.

Por iso nos arredamos e buscamos

mil palabras

no subsolo do metafórico.

Por iso non podo sequera telo claro

ao escribir estas liñas malas.

Porque sería fácil ás veces estar cegos

e xordos e quizais tamén

postrados nunha cama

sen vontade.

E bailando os nosos soños non importan

porque é mais importante sempre vivir este momento

de evasións.

E bailando quizais o teu corpo cimbree como o bimbio

e poidamos seguir esquivando

a realidade.

E ao borde dun furacán sen frenos poida quizais

aguantar o tempo suficiente

para que pase o perigo e botar a voar

sen apenas lixar os xeonllos.

E quizais non existe realidade fóra

dun xogo que xogamos

e nos mata.