Galletas de garabanzos.

Colliches as sementes xa cociñadas
e envasadas co precinto e todo
e laváchelas baixo a ruidosa auga fría ate quitarlles a pelicula externa
ate deixalas na súa mais pura esencia.

Os copos amables moíchelos ata que foron fina area entre os teus dedos,
tan só unha pequena cunca
nin máis
nin menos.

O coco e a vainilla poden endozar os teus xestos desairados
cómo te moves a tantas revolucións
que se fai dificil verche
e imaxino os teus beizos cheos de azucre moreno,
dúas grandes culleradas de sopa
como un neno antes de durmir.

Como un volcán a reacción xuntaches o ácedo vinagre
dos teus silencios e o pó que fretaches dos teus ollos
medrou como levadura química, unha pisquiña apenas.

Quizais pensas que de todo iso podes armar unha alma amable
como de avoa,
que ula lixeiramente o forno a 200º
mentres remexes con movementos envolventes.
Amasar e integrar
amasar e integrar
como se fose o único que importa.

Pequenas pingas de cacao me miran dende as túas pupilas dilatas
e se desbordan na realidade que moldeas coas túas mans.
Boliña e aplastar
boliña e aplastar
boliña e aplastar
e sobre o papel encerado
agardar vinte minutos
a unha nada.

E así facemos unhas
galletas.