O aire morre nos meus pasos, pequeniños
porque agardo as forzas de novas flores que me agarimen.
A fotos caerán en cuncas baleiras, e máis música encherá as miñas tardes, que ximen.
E cando acaben as excusas e os modernos decorados e leve xa mais de dous meses sen facer un estofado
entón recordarei a derradeira vez que che mirei sen derrubarme.
Entón saberei que nin sequera eu mesma podo rematarme.
Porque os croíños do meu peito xa non saltan na auga podre dun estanque que unha vez foi moi azul.
Porque as lanternas que me guían se fatigan e me deixan soa e escura na nevada deste outono duro e crú.
E o sangue do meu peito brota e brota sen alento agardando unha oportunidade, tan só unha oportunidade
de atopar polo camiño un ser sinxelo pero divino, que sexa a túa sombra, que me deixe sen respostas, que me leve ao seu carón a ver a noria.
Pero eu sei, e seino moi moi ben, que nunca haberá animales como os que ti me creaches
tan durmidos e fermosos e latidos presurosos,
que non encontran a saída que morren na misantropía dun mañá, que torce o xesto, é moi molesto, derrete o mar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario