Everlong.

everlong...
sona imposible a eternidade se hai morte
pero ti estarás o día da fin do mundo
e eu ao teu lado, agarrareite a man.

sempre...
e sei que ti sintes igual
e que os dous teremos as nosas vidas
os nosos amores (os de verdade, de emocións na gorxa e inmolacións e bolboretas e compartir a vida)
os nosos fracasos, traballos, cidades
pero agarrarémonos da man
e ti darasme un bico dubitativo que gardarei
mentres eu che dou un cento que esquecerás.
E será de noite, na area da vida
(todo moi decadente e típico de ti)
e os dous respiraremos libres, no filo
no piso compartido que xa coñecemos.
Respiraremos tanto para volvernos animais humanos
con ganas de festa ou de chorar, tanto ten,
pero xuntos, sempre xuntos mentres as nosas almas espidas foden nun sofá.

E a fin de mundo chegaranos ao lado dos que máis queremos
abrazados aos nosos cachorros, agardando a morte,
collidos da man, nun pequeno espazo de pel
no que iso non doe, porque é a fin do mundo
e estamos alí.