Quero que os vellos poidan ter sexo, sen importar as enrugas nin as viuveces.
Quero que as esquinas non constriñan as almas, para que non se atopen perdidas.
Este é un mundo que da medo entre os seus coches e empregos e casas e tronos e estreiteces e escaleiras.
É un mundo que da medo porque os soños escachan nas necesidades máis exiguas.
Porque ninguén sabe e sabe máis ca ninguén. Porque nas aldeas xa non se baixan pedras do monte.
E dime, neste mundo, cómo vivir sen morrer, como gañar sen perder, cando parece a resignación a única saída que nin sequera é saída, cando se volve practicar o sacrificio humano.
E dime, neste mundo, cómo librarse da compañía imposta, e da soidade crónica.
Se é necesario unha vila de mar, se nós somos todos peixiños que saímos do fango, se somos os que o recordamos e queremos volver a el.
Quero que os vellos poidan ter sexo, sen importar as enrugas nin as viuveces
nun mundo no que o sol se pon cada día máis rápido e as xentes das rúas xa nunca se poñen
porque o mundo gris chegou a unha decadencia de imposibilidades, morrendo os paxaros nas aceras, querendose os nenos nos parques, rebentando cos oídos dos grandes.
E dime, neste mundo, cando teremos un can.
No hay comentarios:
Publicar un comentario