II

Son eu
o pequeno elefante azul
aparafusado da rabia
que gorgotea no almizcle das rúas molladas
(de tanto como xoveu)

Son eu?
E por iso me volvo madeira e vos esnaquizo
en follas douradas e cadáveres extraterrestres
por culpa dos significantes que debo destruír.

Chegou outra época de silencio entretecido
nas gasas de aceite, nos animais raquíticos?
Non respondas ou caeranche os dentes
pouco a pouco
sen que te des conta
e ao final todos estarán separados.
Mellor mastúrbate e bebe o teu propio azucre
para ser feliz.

Choro coa boca aberta por quilómetros
de sabas de pel quente
sobre as que rodar
e achegarme á intimidade verde do soño
e do bafo do can durmido.
E eu non sei se
estas
ahí
se che estou esnaquizando
se non debín vomitarche as horas
ou se vou arrincar esta pel azul de elefante na miña propia autodestrucción
(miña miña miña, por se non quedaba claro)

Pero existe o eixe precario dun torno
(arrincando metal e portas e chuvia de prata)
en domingos salvaxes que mostran o camiño das vacas verdes,
na seguridade dun palpitar alleo e ocre.