Carta de amor eterna.

Pasamos cada unha por un lado do mundo.

Cando estabamos atadas coma cans

eramos un desastre.

Un desastre bonito.

Unha e outra vez nos tiramos ao chan.

E unha e outra vez nos fixemos medrar e nos medimos

cunha regla contra a parede.

Estabamos feitas a unha para a outra dicían

como as nubes para a terra

como un aura de calma que se expandía ao noso redor

como a noites cálidas de verán.

Ti non tes culpa de que eu vivise nunha gaiola

decorada con flores.

Eu non teño culpa de que ti sempre

te culpases.

E así os anos foron pasando sen que estivésemos ti e mais eu

completamente presentes.

E así dentro da nosa inexistencia convivimos

pola forza.

Non precisabas razóns, eu non precisaba razóns,

para soltarnos.

As dúas precisábamos algo grabado a lume sobre a pedra

para soltarnos.

E partimos en dúas direccións disparatadas

sen saber se volveríamos.

E agora estamos a unha distancia de telescopio e respiramos

por primeira vez.

Pero tampouco marchamos e de súpeto

comezamos a elevarnos como un globo.

Entramos nunha terra sen conquistar

que unha vez crimos inhóspita

e construímos unha tiny house e enchémola de presente

e non sei cómo conseguimos asustarnos e non ter medo.

Para ti é sinxelo porque non o pensas moito.

Para ti é tan complicado, porque non o pensas moito.

Non precisas deus para saber que xamais

estarás soa.

Precisas ás veces alimentar esa fibra famélica que gardas en ti.

E con toda a superficie de 510 millóns de quilómetros terrestres

e ao bordo da extenuación escolles sempre

estar aquí, comigo.

E souben entón que dun xeito retorto, distinto

ao que moitos entenden

és a miña familia.

E chegarán logo outras vidas cheas de formas e cores

e me arrastrarán a comprar chapas de grupos musicais

e a roubar unha fábrica nacional de triciclos

e a tatuarme no peito baleas.

E pensarei quizais cousas distintas e querei ir

e levalas a Londres ou falar baixo as estrelas de marzo.

E ti seguro farás cousas moi normais e bonitas

como ser tímida e ousada á vez

e ver unha peli mentres abrazas o seu corpo miúdo.

Nada disto cambiará unha realidade na que estamos

totalmente presentes

e respiramos.

Agora que se soltaron os nós nas gorxas

cando non hai nada que perder

é cando de verdade podemos empezar

a amarnos.