Locura transistoria.

A noite é moi estraña cando che dan de patadas as palabras dun señor que move demasiados músculos para decir "non" e "rotuladores carioca". Así que puiden saír de alí cun suspiro de alivio
e confusión dun tempo perdido pero precioso.

Igual saín á rúa en busca dese tempo perdido e de esperanzas
co meu mellor amigo da alma
como se fose un cervo sabio que camiña ao meu lado.
Igual foi por inmiscuirme en asuntos alleos, pola miña necesidade de
estar
alí
xa que non podía estar en outro sitio.

E entón había represión das palabras, que apenas se me escapaban da boca como demos espesos, que me doían por dentro, que só podía falar demasiado alto.

E estaba o emisario de pelo violeta
como se fose o representante
dun anxo
o embaixador de que non estabas. E o emisario era fermoso
pola túa culpa
porque ti non estabas para selo.

E todo tiña regusto a licor café,
e a herba e a noite negra e a miña soidade en compañía
e o café e a herba e a soidade negra e a noite en compañía.

E era unha dor aguda como apendicite
sen nada que extirpar.
E ti a horas de distancia cara atrás e cara adiante, as horas meu!!
e tiña que necesitarche nese sandwich da noite
no que xa estiveras
e no que estarías despois
pero no que non estabas agora.