Co egoísmo que nace no amor máis intenso
dese xeito che recordo cada vez que non nos vemos.
Nos obxectos, nas paredes,
e deixo que me caian os ollos ás veces só pra ter que recollelos.
Quizais non che vin xamais, quizais nunca nos vimos,
ou vímonos demasiado ata que as costas
comezaron a doernos.
Entr'as esquinas, nas paredes
que rompimos.
Rachar ca realidade foi unha vez a meta última
e agora corremos apurando as últimas migallas
porque vai rematar mañan mañan mañan.
Dicirche cousas que morren nuns beizos secos,
aspiración das noites pechas,
eu que lle fago se me quedaron na pel as xemas dos teus dedos,
que non podo lavarme estas feridas.
Un día espertaches e respiraches aire puro,
eu quito o veo cheirento que me cubre,
porque te estendes sobre o mundo como un mapa imposible
que non souben seguir.
-Finjo que no me gusta estar contigo.-
